مقایسه‌ی تأثیر برنامه‌ی تمرین هوازی تناوبی و تداومی بر حداکثر اکسیژن مصرفی نمایه توده‌ی بدن و درصد چربی بدن دانشجویان افسری

اهداف: یکی از اصلی‌ترین بخش‌های آموزش نظامیان تمرین‌های آماده‌سازی جسمانی می‌باشد. هدف این پژوهش مقایسه تأثیر دو شیوه برنامه‌ی تمرین هوازی تناوبی و تداومی بر حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max)، نمایه توده‌ی بدن (BMI) و درصد چربی بدن دانشجویان مرد دانشگاه افسری ناجا بود. روش‌ها: بدین منظور 50 دانشجو با دامنه‌ی سنی23- 19 سال به عنوان نمونه‌ی آماری به روش نمونه‌گیری ساده انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه 25 نفره برای اجرای تمرینات هوازی تناوبی و تداومی تقسیم شدند. هر گروه به مدت 8 هفته، هر هفته 5 جلسه و هر جلسه به مدت 45 دقیقه به تمرینات هوازی مورد نظر پرداختند. برنامه تمرینات هوازی تناوبی شامل دویدن‌های تناوبی به مسافت‌های 100، 200، 300، 400 و 600 متر با شدت 85-80 درصد ضربان قلب ذخیره‌ای همراه با استراحت بین دورها و ست‌ها و تمرینات هوازی تداومی شامل دویدن‌های مداوم بدون استراحت با شدت 60-55 درصد ضربان قلب ذخیره‌ای بود. داده‌ها با استفاده از روش آماری تی در گروه‌های همبسته و مستقل در سطح معنی‌داری 05/0>P آزمایش شدند. یافته‌ها: هر دو گروه تمرین هوازی تناوبی و تداومی افزایش معنی‌داری در حداکثر اکسیژن مصرفی و کاهش معنی‌داری در نمایه توده‌ی بدن را نشان دادند و هم‌چنین بین دو گروه تفاوت معنی‌داری در افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی مشاهده شد. هیچ تفاوت معنی‌داری در تغییرات میانگین‌های درون گروهی و بین گروهی درصد چربی بدن وجود نداشت. نتیجه‌گیری: یک دوره تمرین هوازی تناوبی نسبت به یک دوره تمرین هوازی تداومی پاسخ مؤثرتری را بر بهبود VO2max، BMI و درصد چربی بدن دارد.